W sobotę 22 czerwca 1942 roku Anna Frank zapisała w swoim dzienniku "Dla kogoś takiego jak ja pisanie w dzienniku jest bardzo dziwnym doświadczeniem. Nie tylko dlatego, że jeszcze nigdy nie pisałam, ale wydaje mi się, że później ani ja sama, ani nikt inny nie będzie zainteresowany wynurzeniami jakiejś trzynastoletniej uczennicy. Ale cóż, właściwie nie o to chodzi, mam ochotę pisać, a jeszcze bardziej gruntownie i do woli wygadać się na temat wielu spraw". Dziś wiemy, że obawy trzynastoletniej wówczas Anny (urodziła się 12 czerwca 1929 roku w Niemczech we Frankfurcie nad Menem) nie spełniły się. Jej dziennik wydany po raz pierwszy w 1947 roku doczekał się licznych edycji, w wielu językach świata. Stał się jednym z najbardziej znanych i czytanych świadectw Holokaustu. W Polsce po raz pierwszy wydano go w 1957 roku. Wiele jest świadectw losu dzieci żydowskich skazanych przez nazistów na bezapelacyjną śmierć. Starsze z nich, jak Anna, pisały pamiętniki w nadziei, że przetrwają ten nieludzki czas i będą świadczyły o ich losie. Pisały w zeszytach oprawianych w kolorowe okładki, lub tylko na pożółkłych kartkach starych zeszytów szkolnych.

Ofiarami Zagłady w latach drugiej wojny światowej były setki tysięcy żydowskich dzieci. Nigdy nie dane im było dorosnąć. Jednym z nich był żydowski chłopiec, który w czasie okupacji zapisywał w szkolnych zeszytach swoje refleksje i spostrzeżenia na temat bieżących wydarzeń. Dawid Rubinowicz, bo tak nazywał się ten chłopiec, jest autorem jednego z najbardziej wzruszających świadectw losu dzieci żydowskich w czasie ostatniej wojny.

Okładka ostatniego zeszytu z zapiskami Dawida